انسانی که خدا را در ظاهر پذیرفته ولی ربوبیت و پروردگاری او را قبول ندارد، نمی‌تواند بپذیرد که این پروردگار کریم، آموزگار باشد و چیزی را بر رسولش وحی کند که با آن سعادت او تضمین شود. لذا خود را از وحی‌ای که رسول‌الله قرائت می‌کند، بی‌نیاز می‌بیند و طغیان می‌کند.
اینک پیامبر به نماز ایستاده و آیاتی را قرائت می‌کند که خدا را پروردگار و آموزگار می‌خواند. در مقابل نیز انسانِ طغیان‌گری قرار دارد که این نماز را می‌بیند و این آیات را می‌شنود، ولی نمی‌تواند چنین کلام حقی را تحمل کند. لذا به سوی پیامبرِ نمازگزار هجوم می‌آورد تا او را از نماز بازبدارد.
اما کلام معجزه‌آسای وحی در همین لحظات نازل می‌شود: «آن‌کس که پیامبر ما را در حال نماز نهی می‌کند، بی‌شک مستحق عذاب است! مگر نمی‌داند که خدا او را می‌بیند؟...»
رسول‌الله این آیات را می‌خواند و به سجده می‌رود. انسان طغیان‌گر نیز در بهت و حیرت می‌ایستد، چراکه پس از این آیات، دیگر جرئت نزدیک شدن و آسیب رساندن به پیامبر را ندارد؛ و بدین ترتیب تلاش او برای مقابله با وحی الهی، نقش بر آب می‌شود...
أَ رَأَیتَ الَّذی ینْهى (9) عَبْداً إِذا صَلَّى (10) أَ رَأَیتَ إِنْ کانَ عَلَى الْهُدى (11) أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْوى (12) أَ رَأَیتَ إِنْ کَذَّبَ وَ تَوَلَّى (13) أَ لَمْ یعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ یرى (14) کَلاَّ لَئِنْ لَمْ ینْتَهِ لَنَسْفَعاً بِالنَّاصِیةِ (15) ناصِیةٍ کاذِبَةٍ خاطِئَةٍ (16) فَلْیدْعُ نادِیهُ (17) سَنَدْعُ الزَّبانِیةَ (18) کَلاَّ لا تُطِعْهُ وَ اسْجُدْ وَ اقْتَرِبْ (19)
نظرات (۰)