نجات از جاهلیت

تمام افکار و عقاید و رفتارهایش جاهلی است. تا حدی که به زبان «الله» را خالق و آفریدگان می‌خواند ولی ربوبیت و پروردگاری او را قبول نمی‌کند. خیال می‌کند خدای خالق، او را رها کرده و حالا اوست که به دل‌خواه خود زندگی و آینده‌اش را می‌سازد. آری، با این نگاه باطل است که خود را از وحی و هدایت ربوبی بی‌نیاز می‌بیند.

اما خدای مهربان- که هم آفریدگار است و هم پروردگار و هم کریم‌ترینِ کریمان- این انسان را رها نکرده و برای رشد و نجاتش از منجلاب این تفکران پوچ،‌ برنامه‌ای دارد. او- به این دلیل که از همگان کریم‌تر است، کلام هدایت را با قلم وحی بر جان بهترین مخلوقش می‌نویسد تا او نیز این تعلیمِ ربوبی را بر انسان قرائت کرده و هدایتش کند؛ تعلیمی که انسان آن را نمی‌دانست...

پس پیامبر به نماز می‌ایستد و از همان ابتدا آغاز می‌کند به قرائت این تعلیم پروردگار. اما آیا انسان می‌پذیرد این هدایت نورانی را؟ هرگز! او طغیان می‌کند و از این پذیرش، سر باز می‌زند؛ چراکه پروردگاریِ خالق را باور نکرده و خود را از تعلیم او بی‌نیاز می‌بیند... ولی ای پیامبر، تو از طغیان او متأثر مباش که بازگشت همگان به‌سوی پروردگار توست...

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ

‏اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذی خَلَقَ (1) خَلَقَ الْإِنْسانَ مِنْ عَلَقٍ (2) اقْرَأْ وَ رَبُّکَ الْأَکْرَمُ (3) الَّذی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ (4) عَلَّمَ الْإِنْسانَ ما لَمْ یعْلَمْ (5) کَلاَّ إِنَّ الْإِنْسانَ لَیطْغى‏ (6) أَنْ رَآهُ اسْتَغْنى‏ (7) إِنَّ إِلى‏ رَبِّکَ الرُّجْعى‏ (8)