ما لذت دیدنیها را چشیدهایم، ولی لذت ندیدنیها را نه. عالمی دارند ندیدنیها. اگر کارگردانان سینما و تلویزیون این لذت را چشیده بودند، به جای نشان دادن پسری که با دیدن چهره جذاب یک دختر عاشقش میشود و به خواستگاریاش میرود، زیبایی صحنهای را به تصویر میکشیدند که پسری نگاهش به دختری میافتد و چشم فرومیبندد. آن وقت نشان دادن حجاب هم زیبایی مخصوص به خودش را میگرفت.
راستی در ندیدنها چه لذتی است؟ بالاترینش این است که خدا تو را میبیند. اما از آن کمتر هم هست. امام صادق (علیهالسلام) نشانش میدهد:
مَنْ نَظَرَ إِلَى امْرَأَةٍ فَرَفَعَ بَصَرَهُ إِلَى السَّمَاءِ أَوْ غَمَّضَ بَصَرَهُ لَمْ یَرْتَدَّ إِلَیْهِ بَصَرُهُ حَتَّى یُزَوِّجَهُ اللَّهُ مِنَ الْحُورِ الْعِینِ
هرکه نگاهش به زنى بیفتد و چشم خود را به طرف آسمان کند یا آن را بر هم نهد، هنوز چشم برهم نزده، خداوند از حورالعین به ازدواج او در آورد.
نظرات (۰)