همه ما می‌دانیم که در پیری توان و صبر و تحمل دوران جوانی را نداریم. اینکه عیب نیست، چون طبیعت ماست. به هر حال در دوره‌های مختلف زندگی، یک دوره برای بعضی ساده‌تر و برای دیگران سخت‌تر است و این ربطی به برتر بودن ما ندارد. مهم، عملکرد ما در مقابل این سختی‌ها و سادگی‌‌هاست. پیامبر اعظم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌فرمایند:
إِنَّ الْمَرْأَةَ إِذَا أَسَنَّتْ ذَهَبَ خَیْرُ شَطْرَیْهَا وَ بَقِیَ شَرُّهُمَا وَ ذَلِکَ أَنَّهُ یَعْقَمُ رَحِمُهَا وَ یَسُوءُ خُلُقُهَا وَ یَحْتَدُّ لِسَانُهَا
وَ إِنَّ الرَّجُلَ إِذَا أَسَنَّ ذَهَبَ شَرُّ شَطْرَیْهِ وَ بَقِیَ خَیْرُهُمَا وَ ذَلِکَ أَنَّهُ یَئُوبُ عَقْلُهُ وَ یَسْتَحْکِمُ رَأْیُهُ وَ یَحْسُنُ خُلُقُهُ[1]
اگر زنی پیر شود، خیرش از بین رفته و شرش باقی می‌ماند؛ بدین گونه که رحمش عقیم و اخلاقش بد و زبانش تند می‌شود.
و اگر مرد پیر شود، شرش از بین رفته و خیرش باقی می‌ماند؛ بدین گونه که عقلش بر می‌گردد و رأیش مستحکم و اخلاقش نیکو می‌شود.
یادمان نرود، در همه دوران زندگی ملاک برتری تقواست!
نظرات (۰)