خواب نه، واقعیت

این دنیا ظرفیت خیلی چیزها را ندارد؛ یکی‌اش لذت‌های بهشتی است. گاهی در خواب چیزهایی می‌بینیم که بیشتر از ترس‌ها و لذت‌های دنیایی می‌ترسیم یا لذت می‌بریم. اما آن هم خواب است و واقعی نیست. اصلاً لذت حداکثری واقعی چیست؟ نمی‌دانیم! نمی‌فهمیم! چرا؟ چون در دنیاییم.

کی می‌توانیم این لذت را درک کنیم؟ وقتی که به جهان صدق و راستی برویم. جهانی که این دنیا در مقابلش ذره کوچک و تصویری ناواضح است. اما چه کسانی این لذت صدق را می‌برند؟ کسانی که در این دنیا هم اهل راستی و راستگویی و تصدیق آن جهان باشند:

إِنَّ الْمُتَّقینَ فی‏ جَنَّاتٍ وَ نَهَرٍ،

فی‏ مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَلیکٍ مُقْتَدِرٍ[1]

به یقین، تقواپیشگان در بوستان‌هایی بهشتی و در کنار جویبارهایی بزرگ خواهند بود. در جایگاهی که همه نعمت‌های آن حقیقی است؛ در حضور خدا که فرمانروایی مقتدر است.

برای چنین روزی باید دنیایمان را آباد کنیم...