وقتی به زندگی دنیا رضایت داده باشی، دلت می‌خواهد در این دنیا- با همه خوبی‌ها و بدی‌هایش- باشی و هیچ وقت از آن بیرونت نکنند. برای همین خیلی‌هایمان که به ظاهر از کوچکی و بی‌وفایی دنیا صحبت می‌کنیم، در عمل باز هم به آن امیدواریم و نمی‌خواهیم از دستش بدهیم!
پس راهی نداریم جز این که یک بار روز جزا را برای خود ترسیم کنیم. نیکوکارانی که در ناز و نعمت‌اند و گنه‌کارانی که در جهنم می‌سوزند. آن روز، روز جزاست:
وَ ما أَدْراکَ ما یَوْمُ الدِّینِ...
یَوْمَ لا تَمْلِکُ نَفْسٌ لِنَفْسٍ شَیْئاً وَ الْأَمْرُ یَوْمَئِذٍ لِلَّهِ[1]
و تو چه دانی که روز جزا چیست؟... روزى که هیچ کس به سود کسى قدرت هیچ کارى ندارد؛ [و آشکار شود که] فرمان ازآنِ خداست.
اگر این را باور کردیم، دیگر از قیامت و خدای قیامت غافل نمی‌شویم و باور می‌کنیم نگهبانانی لحظه‌به‌لحظه همراه‌مان هستند!
نظرات (۰)