تا قبل از ازدواج مجبور بود همه کارهایش را خودش انجام دهد. یا تنبلی میکرد و بیخیالش میشد، یا به هر زحمتی بود بالاخره انجامش میداد. اما حالا که ازدواج کرده از کوچکترین تا بزرگترین کارهایش را به همسرش میگوید. گاهی میبینی سر سفره غذا همسرش ده بار بلند میشود تا هر بار چیزی برای آقا بیاورد، ولی این بزرگوار از جایش تکان نمیخورد! و همین روش را برای بچهداری و خانهداری به کار میگیرد. به شوخی هم که شده به دوستانش میگوید: زن گرفتهایم که عصای دستمان باشد! انگار نشنیده امیرالمؤمنین (علیهالسلام) فرمودند:
فَإِنَّ الْمَرْأَةَ رَیْحَانَةٌ وَ لَیْسَتْ بِقَهْرَمَانَة[1]
همانا زن مانند گل (لطیف) است نه کلفت (خدمتکار)!
قبل از این جمله مولا فرموده بود: زن را بیش از توانش به کار وا مدار، چون این روش برای حال او بهتر و برای آرامش خاطر و دوام زیبایی او مناسبتر است.
نظرات (۰)