بحث ایمان و کفر و بلکه مؤمنان و کافران تمامی ندارد و پیامبر اعظم به عنوان پرچم‌دار مؤمنان از اینکه این‌همه دلیل و برهان و آیه و معجزه می‌آورد ولی فایده نمی‌کند، غمگین است. هر چه پیامبر دل می‌سوزاند، این کافران بیشتر تندی و بدخویی می‌کنند تا جایی که خدا وارد میدان می‌شود و به آن‌ها یک فرصت کوچک می‌دهد:
إِنَّهُمْ یَکیدُونَ کَیْداً؛ وَ أَکیدُ کَیْداً؛ فَمَهِّلِ الْکافِرینَ أَمْهِلْهُمْ رُوَیْداً[1]
آنان دست به نیرنگ می‌زنند. و [من نیز] دست به نیرنگ می‌زنم. پس کافران را مهلت ده، و کمی آنان را به حال خود واگذار.
راستی این فرصت کوتاه چقدر است؟ حداکثر به اندازه این دنیای زودگذر که ما زودگذر بودنش را باور نکرده‌ایم!
نظرات (۰)