چه از خود راضی!

اینکه راه بروی و بگویی خدا را شکر ما مثل گنه‌کاران نشدیم، اگرچه ظاهرش شکر کردن است، باطنش یک خودخواهی و خودبزرگ‌بینی دارد که یعنی من از دیگران برترم!

در حالی که کافی است بدانی خدا «واسع المغفره» است و ممکن است همه آن‌هایی را که تو داخل آدم حساب نمی‌کنی، ببخشد. از آن طرف او خوب می‌داند تو چه بودی و چه هستی و چه خواهی شد. در واقع هیچ نبودی و او تو را از زمین پدید آورد و در شکم مادرت رشد داد تا جنین کاملی شدی. تو که هیچ نبودی، پس این‌قدر از خود راضی نباش!

فَلا تُزَکُّوا أَنْفُسَکُمْ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنِ اتَّقى‏ (32)

پس خودتان را پاک مشمارید. او به [حال] کسی که پرهیزگاری نموده داناتر است.

آدم که خودش را این‌گونه می‌بیند، دلش می‌خواهد به خودش بگوید: لطفاً ساکت باش!