مؤمنان را به خاطر اشتباهاتشان خیلی ملامت می‌کنند. مثلاً می‌گویند چرا فلان مؤمن این‌قدر در کنترل نگاه ضعیف است و آن دیگری چقدر بد حرف می‌زند! کاش خطاها و اشکالات اهل ایمان به صفر برسد ولی اگر نرسید هم باکی نیست. یعنی داشتن نقاط ضعف مساوی نابود شدن نیست و امید به نجات برای اهل ایمان هست؛ شاهدش هم این آیه است:
وَ یَجْزِیَ الَّذینَ أَحْسَنُوا بِالْحُسْنَى، الَّذینَ یَجْتَنِبُونَ کَبائِرَ الْإِثْمِ وَ الْفَواحِشَ إِلاَّ اللَّمَمَ[1]
[خدا] آنان را که نیکی کرده‌اند، به نیکی پاداش [می]دهد. آنان که از گناهان بزرگ و زشتکاری‌ها- جز لغزشهای کوچک- خودداری می‌ورزند.
خیلی باید مواظب گناهان بزرگمان باشیم و بعد از آن هم توبه کنیم از این لغزشهای کوچک که بهشتمان را ممکن است به تأخیر برسانند.
نظرات (۰)