چیزی را که می‌دانی نمی‌شود، آرزو می‌کنی و بر اساس این آرزوی خنده‌دار برنامه می‌ریزی و نیمی از عمرت را برایش تلف می‌کنی، فقط به خاطر اینکه نمی‌خواهی بپذیری نمی‌شود! مثل خیلی از بزرگ‌ترها که باور نمی‌کنند پیر می‌شوند و برای اینکه پیر نشوند هزاران تلاش می‌کنند و ادای جوان‌ها را درمی‌آورند چون باور نمی‌کنند پیر می‌شوند!
بدتر از آن‌ها، ماییم که مرگ و قیامت را باور نمی‌کنیم و برای اینکه از زیرش دربرویم، موضوع شفاعت‌های دروغین را مطرح می‌کنیم؛ چون دلمان می‌خواهد این‌گونه باشد؛ در حالی که اول و آخر دنیا و آخرت دست خداست:
أَمْ لِلْإِنْسانِ ما تَمَنَّی، فَلِلَّهِ الْآخِرَةُ وَ الْأُولی[1]
مگر انسان آنچه را آرزو کند دارد؟ آن سرا و این سرا از آن خداست.
شفاعت‌های واقعی اهل بیت در قیامت هست، اما بی حساب و کتاب نیست. یادمان باشد آرزوهای واهی حقیقت را عوض نمی‌کند و به قول امروزی‌ها به حرف گربه سیاه باران نمی‌بارد!
نظرات (۰)