حرف‌های یک دوست دوست‌داشتنی

آدم دوست‌داشتنی را گروهی خیلی دوست دارند و گروهی نه. هر چقدر خودت خوب باشی، خوب‌ها را بیشتر دوست خواهی داشت و هر چقدر بد باشی، متنفر خواهی شد. آن نامردانی که به پیامبر تهمت هذیان‌گویی می‌زدند، بهتر از هر کس دیگری می‌دانستند راست می‌گوید و دوست‌داشتنی‌تر از هر کسی است. برای همین، قرآن به سقوط ستاره‌ها قسم می‌خورد و می‌گوید:

ما ضَلَّ صاحِبُکُمْ وَ ما غَوى‏؛ وَ ما یَنْطِقُ عَنِ الْهَوى[1]

یار شما نه گمراه شده و نه در نادانی مانده و از سر هوس سخن نمی‌گوید.

راستی چرا به سقوط ستاره قسم می‌خورد؟ چون سقوط ستاره یعنی وقوع قیامت! یعنی پیامبر دارد به قیامت خبر می‌دهد و بدکاران برای اینکه از حرف سنگین او خودشان را خلاص کنند، تهمت گم‌راهی می‌زنند. در حالی که او هر چه می‌گوید وحی است و آن را از خدای بزرگ گرفته است!