چه کسی به خدا غذا می‌دهد؟

از قدیم که بحث فلسفه خلقت می‌شد، می‌گفتیم خدا ما را برای بندگی خودش آفریده؛ بعد دعوا جدی‌تر می‌شد که «ای آقا! مگر خدا به بندگی ما نیاز دارد؟»

اشتباه‌شان این است که معنی بندگی را نفهمیده‌اند. بندگی دو بخش دارد: اول ارتباط با خدا که از نماز و روزه شروع می‌شود و تا همه کارهای زندگی برای خدا ادامه پیدا می‌کند. بخش دوم کمک به خلق خدا با انفاق است.

این دومی خیلی‌ها را آزار می‌دهد. آن‌ها حاضرند زیاد نماز بخوانند، ولی انفاق نکنند. می‌گویند: مگر خدا برای بندگی به پول ما نیاز دارد؟ اشتباه می‌کنند! خدا برای بندگی از ما غذا نمی‌خواهد؛ ولی غذا دادن به بندگان را می‌خواهد تا معلوم شود چقدر راستگو هستیم:

وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِیَعْبُدُونِ (56)

ما أُریدُ مِنْهُمْ مِنْ رِزْقٍ وَ ما أُریدُ أَنْ یُطْعِمُونِ (57) إِنَّ اللَّهَ هُوَ الرَّزَّاقُ ذُو الْقُوَّةِ الْمَتینُ (58)[1]

من جنیّان و آدمیان را جز برای این که مرا بپرستند نیافریدم.

نه از آنان رزقی می‌‌طلبم و نه می‌خواهم مرا غذا دهند. چرا که خدا خود بسیار روزی‌دهنده و مقتدر و نیرومند است.