آیات انفسی و آفاقی را یادتان هست؟ همان نشانه‌هایی که یا در خودمان هستند یا در نظام کیهانی آسمان و زمین که می‌توانند ما را به خدا برسانند. ما این نشانه‌ها را دست کم می‌گیریم و اهمیت نمی‌دهیم. غیر از این دو، باید به نظام زوجیت هم که شاید جزء آیات انفسی باشد توجه ویژه بکنیم.
اگر این‌گونه شد، آن وقت «اهل فرار» می‌شویم؛ فرار از همه چیز به سوی خدای همه چیز:
وَ السَّماءَ بَنَیْناها بِأَیْدٍ وَ إِنَّا لَمُوسِعُونَ (47) وَ الْأَرْضَ فَرَشْناها فَنِعْمَ الْماهِدُونَ (48)
وَ مِنْ کُلِّ شَیْءٍ خَلَقْنا زَوْجَیْنِ لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ (49)
فَفِرُّوا إِلَی اللَّهِ إِنِّی لَکُمْ مِنْهُ نَذیرٌ مُبینٌ (50)
ما آسمان را با قدرتی [وصف‌ناپذیر] بنا کردیم و قطعاً ما را قدرتی گسترده است. (47) و زمین را گستراندیم و ما خوب گستراننده‌ای هستیم. (۴۸) و از هر چیزی دو صنف آفریدیم، باشد که شما دریابید [که خدا منزه است.] (۴۹) [پس با این همه دلایل روشن]، با شتاب به سوی خدا حرکت کنید، همانا من از جانب او پیامبری هشداردهنده‌ام. (۵۰)
نظرات (۰)