غربت مهاجران

برای فیلم سینمایی رفتن

دومین ساخته مشترک برادران محمودی این بار هم نماینده سینمای افغانستان در اسکار و همزمان محصول مشترک ایران و افغانستان است. دغدغه‌های افغانی محمودی‌ها این بار مهاجری افغان را روایت می‌کند که از همه رنج می‌برد، جز معشوقش؛ عاشقانه‌ای که با تمام جذابیت‌هایش، با بی‌توجهی به شخصیت‌پردازی و رعایت نکردن منطق تدوینی افت شدیدی نسبت به ساخته اول‌شان، چند متر مکعب عشق، دارد. علاوه بر اینکه نماها و زوایای بصری ضعیف، به پیش‌برندگی فضاسازی فیلم ضربه زده.

از آنجایی که رفتن گونه‌ای تراژدی است و شخصیت مغلوب تقدیر آسمانی، بیشترین توجه باید بر پردازش شخصیت‌ها قرار گیرد تا مخاطب با آنان همسو شود و به‌اصطلاح همذات‌پنداری کند. حوادث رفتن کاملاً پررنگ‌تر از شخصیت‌هاست و ما جز هاله‌ای مبهم از جهان نبی و فرشته، چیز دیگری از عالم این زوج مهاجر نمی‌دانیم.

نماهای سیاهی که فیلم از ایران نشان می‌دهد، این پرسش را مطرح می‌کند که فایده این تولید مشترک برای ما چیست؟ قطعاً مسئول فرهنگی باید پاسخگو باشد که از هویت ایرانی چه عنصر مثبتی در رفتن می‌توان یافت؛ جز شاعرانگی بی‌نسبتی که با حضور بی‌کاربرد شمس لنگرودی نبودنش بهتر از بودنش است.