من حرف می‌زنم، پس شک نمی‌کنم!

دکارت می‌گفت: «من شک می‌کنم؛ پس هستم!» چقدر ابلهانه! فلسفه ابتر غرب آن قدر نافرجام است که بزرگانش را از یقین به شک می‌برد! آن وقت ما از آن‌ها با این دنیای پوچ‌شان انتظار داریم که به قیامت ایمان بیاورند! در حالی که نشانه‌های قیامت در خود ما و زمین و آسمان ماست!

راستی؛ شما وقتی حرف می‌زنید، شک می‌کنید که حرف زده‌اید؟ نه، کاملاً مطمئن هستید! پس به همین میزان هم اطمینان داشته باشید که قیامتی هست:

وَ فِی الْأَرْضِ آیاتٌ لِلْمُوقِنینَ؛ وَ فی‏ أَنْفُسِکُمْ أَ فَلا تُبْصِرُونَ؛

وَ فِی السَّماءِ رِزْقُکُمْ وَ ما تُوعَدُونَ؛ فَوَ رَبِّ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ إِنَّهُ لَحَقٌّ مِثْلَ ما أَنَّکُمْ تَنْطِقُونَ![1]

و روی زمین برای اهل یقین نشانه‌هایی [بر یگانگی خدا در تدبیر جهان] است، و در خود شما [نیز نشانه های روشنی بر یکتایی خدا هست] پس مگر نمی‌بینید؟ و روزی شما و آنچه وعده داده شده‌اید در آسمان است. پس سوگند به پروردگار آسمان و زمین که [رزق شما و بهشت و جهنم] واقعاً حقّ است همان‌گونه که سخن می‌گویید و در سخن گفتن خود تردید ندارید.