جهنم تشنه؛ بهشت چشمه

سیری‌ناپذیری الزاماً بد نیست. چون هم آدم‌های تشنه از نوشیدن سیراب نمی‌شوند و هم آدم‌های چشمه از نوشانیدن و محبت کردن کم نمی‌آورند. به هر حال اینکه گفته‌اند: «آب کم جو تشنگی آور بدست / تا بجوشد آبت از بالا و پست»، ریشه در همین دارد که سیری‌ناپذیری منفی را به مثبت تبدیل کنی!

جالب است که عاقبت این آدم‌ها هم درست مثل خودشان است. آن‌ها که از خود تهی هستند و به خاطر هواپرستی هیچ تلاشی برای ملاقات نیکوی پروردگار نمی‌کنند، جهنمی می‌شوند و آن‌ها که با نفس خود مبارزه می‌کنند تا به بهترین نحو خدایشان را ملاقات کنند، بهشتی خواهند شد. چه سرنوشتی! وای از این جهنم تشنه و وه به آن بهشت چشمه:

یَوْمَ نَقُولُ لِجَهَنَّمَ هَلِ امْتَلَأْتِ وَ تَقُولُ هَلْ مِنْ مَزیدٍ؛ وَ أُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقینَ غَیْرَ بَعیدٍ

آن روز که [ما] به دوزخ می‌گوییم: «آیا پر شدی؟» و می‌گوید: «آیا باز هم هست؟» و بهشت را برای پرهیزگاران نزدیک گردانند، بی آنکه دور باشد.