در این دنیا هر چه با نفس اماره‌ات بیشتر مخالفت کنی بیشتر رشد می‌کنی. این مخالفت کردن‌ها در کودکی و نوجوانی و جوانی و پیری با هم فرق دارد ولی هیچ‌وقت تمام نمی‌شود. هر چه جوان‌تر باشی راحت‌تر می‌توانی این کار را بکنی و بهتر هم بزرگ و بزرگوار می‌شوی. این‌ها را بزرگان گفته‌اند.
اما همه مسئله آنجاست که در قیامت خودت با خودت درگیر می‌شوی و قرین‌ات که در دنیا همیشه برای گمراهی تو تلاش می‌کرد، خصومت را به اوج می‌رساند تا جهنمی‌ات کند. اما اینجا دیگر پایان ماجراست:
قالَ قَرینُهُ رَبَّنا ما أَطْغَیْتُهُ وَ لکِنْ کانَ فی ضَلالٍ بَعیدٍ
قالَ لا تَخْتَصِمُوا لَدَیَّ وَ قَدْ قَدَّمْتُ إِلَیْکُمْ بِالْوَعیدِ[1]
[قرین] همدمش می‌گوید: «پروردگار ما، من او را به عصیان وانداشتم، لیکن [خودش] در گمراهی دور و درازی بود.» [خدا] می‌فرماید: «در پیشگاه من با همدیگر مستیزید [که] از پیش به شما هشدار داده بودم.
چقدر سخت است که انسان به خودش هم خیانت می‌کند! کاش این ماه رمضان ما را در غلبه بر هوای نفس کمک کند...
نظرات (۰)