آخر استدلال!

برای آن‌ها که مساله معاد را دور سر خود می‌چرخانند و حاضر نیستند امر به این مسلمی را باور کنند، قرآن ساده‌ترین و در عین حال اطمینان‌بخش‌ترین استدلال را می‌آورد تا اگر نپذیرفتند، معلوم باشد که خودشان را مسخره کرده‌اند.

خدا به این افراد نشانه‌های قدرت خود را نشان می‌دهد و بعد هم عاقبت قوم‌هایی که پیامبران و قیامتی که پیامبران از آن سخن می‌گفتند را نشان می‌دهد و در نهایت مرض درونی این افراد را یادشان می‌آورد و آن این که:

أَفَعَیِینَا بِالْخَلْقِ الْأَوَّلِ؟ بَلْ هُمْ فِی لَبْسٍ مِّنْ خَلْقٍ جَدِیدٍ![1]

مگر از آفرینش نخستین [خود] به تنگ آمدیم؟ [نه!] بلکه آنها از خلق جدید در شبهه‌اند.

خلاصه‌اش این که خلق دوم قطعا ساده‌تر از خلق اول است، چرا درباره خلق اول شبهه نمی‌کنند؟ چون نمی‌توانند آن را انکار کنند! اما خلق دوم را که معاد است رد می‌کنند که چون کاری ندارد! مثل جنینی که در شکم مادر عالم دنیا را نفی می‌کند!