آن روزی که قدرت هسته‌ای ایران ثابت شد، شهدای هسته‌ای هم به وجود آمدند. بعدها همین اتفاق در جنگ سوریه افتاد و با قدرت نظامی ایران، شهدای بیشتری تقدیم میهن شد. یک اتفاق خوب ولی اندک این است که در هر مناسبتی یاد این شهدا را زنده می‌کنیم و برای خانواده‌هایشان آرزوی صبر و سلامتی داریم.
اما اصل آن بود که دو کار کنیم: اول اینکه راه شهدا را ادامه دهیم و دوم آنکه آسیب‌های متصور بر خانواده‌ها را از بین ببریم. حالا که روز انرژی هسته‌ای است، با مرور کارنامه سال‌های اخیر، می‌بینیم که در انرژی هسته‌ای راه شهدا را ادامه ندادیم. خدا کند که نسبت به حماسه سوریه این احساس را پیدا نکنیم.
اما در مورد خانواده شهدا چه؟ آیا اینکه آن‌ها را رسانه‌ای کنیم و انواع هدایای مالی به آن‌ها بدهیم کافی است؟ نه! خانواده شهدا باید آرامش داشته باشند و این همان چیزی است که شهید از ما می‌خواهد. بچه‌های شهید پدر می‌خواهند و این با هدایای مالی جبران نمی‌شود.
نظرات (۰)