چنانچه ائمه ما - علیهم‌السلام - سازش می‌کردند با اهل ظلم و ستم، احتراماتشان بسیار زیاد بود. خلفا حاضر بودند که آن‌ها را هر جور احترام می‌خواهند بکنند که آن‌ها دست از دعوتشان بردارند. حضرت موسی‌بن جعفر همین‌طور من‌باب اتفاق نبود که چندین سال در حبس به سر برد و تبعید بعض ائمه و احضار از مدینه، بردنشان به محل خلیفه[1] همچو نبود که این‌ها یک مردم عادی باشند که همین بنشینند و درسی بخوانند و درسی بگویند و مطالعه‌ای بکنند و عبادت خدا را بکنند و در جوار رسول خدا عبادت کنند. اگر طرز افکار آن‌ها هم این بود، این مذهب یک مذهبی که در مقابل ظلم در طول تاریخ واقع شده است، نبود. این دو رشته از اول خلقت تا حالا بوده است؛ رشته تعهد به اسلام و ایستادگی در مقابل ظلم و ستم و دیکتاتوری و قدرت‌های شیطانی و سازش.
صحیفه امام، ج 14، ص 521
نظرات (۰)