در فرهنگ ما دعوای عروس و مادر شوهر، و دعوای داماد و مادرزن شناخته شده است. شاید در فرهنگ‌های دیگر همین طور باشد و علتش هم معلوم است: حسادت زنانه! مادرِ پسر یا دختر احساس می‌کند عروس یا داماد تازه وارد، جای او را گرفته و فرزندش به جای مادر، به همسرش محبت می‌کند.
اما اهل‌بیت برای داماد پاکدامن ارزش ویژه‌ای قائل هستند چون که یک خانواده را سامان داده و موجب عاقبت بخیری آن‌ها شده است:
کان علی بن الحسین اذا اتاهُ ختنُهُ علی ابنتهِ او علی اختِهِ، بَسَطَ له رداهُ ثم اجلسَهُ ثم یقول:
مرحباً بمن کفی المؤنةَ و سَتَرَ العورة[1]
امام صادق (علیه‌السلام): سیره امام سجاد (علیه‌السلام) این بود که هنگامی که یکی از دامادهای او- شوهر دختر یا شوهر خواهر او- بر او وارد می شد، امام عبای خود را بر زمین پهن می‌نمود و وی را بر آن می‌نشاند، سپس می‌فرمود: خوش آمدی ای کسی که مخارج ناموس مرا می‌پردازد و او را حفظ می‌کند.
نظرات (۰)