نیمه خالی جشنواره

جشنواره 36 خوبی‌هایی داشت که در جای خود باید بحث شود؛ اما نباید از بدی‌های آن چشم پوشید. حداقل سه فیلم بی‌پرده مشروبات الکلی را به تصویر کشید و قبح این حرام مسلّم را شکاند. یکی از فیلم‌ها که رسماً شده بود معرفی انواع عرق‌های خارجی و نشان‌های متفاوت آن. آیا گفتن از کاری کثیف نیازمند چنین بی‌پروایی در نمایش این نوشیدنی حرام است؟

دخانیات که تقریباً در غالب فیلم‌ها پای ثابت بود. اگر سینما مدعی نمایاندن تصویر منصفانه‌ای از جامعه است، باید به این پرسش پاسخ دهد که فراوانی استعمال دخانیات در جامعه چه اندازه است. تصویر زن در این جشنواره نیز تعریفی نداشت. زنانی دیدیم که از جذابیت‌های جنسی‌شان بهره‌برداری شده بود. حتی رقص و خوانندگی‌اش را هم دیدیم که آشکارا گذر از خط قرمزها بود. این‌قدر معلوم است که نشناختن و مبارزه نکردن با این قبح‌شکنی‌ها، سینما را از فضایی فرهنگی به ضد آن بدل خواهد کرد.