اولین بار که مجری برنامه «مسابقه بزرگ» را که گاهی در یک روز سه برنامه زنده اجرا می‌کرد در استودیوی درجه دوی کشورهای حاشیه دیدیم و به حرف‌های سبک‌مغزانه‌اش گوش دادیم، باورمان نمی‌شد نتیجه «ایشیم‌بالاها»ی لوده‌گونه‌اش این باشد.
تا سال‌ها اراجیفش را از این و آن می‌شنیدیم و می‌خندیدیم که مگر این ابلهانه‌گویی‌ها گوش شنوایی هم دارد؟ حالا می‌بینیم که هر کس از مادرش قهر کرده و باجهت یا بی‌جهت از دولت و مسائل کشور ناراضی است، حاضر می‌شود پای علم او سینه بزند و البته فریاد «عدالت» هم سر دهد.
این فرد بی‌ارزش‌تر از آن است که به او بپردازیم. همه درد اینجاست که حرف‌های این‌چنینی در جامعه ما خریدارانی- و لو اندک- دارد. انگار آشوب‌گری و خراب‌کاری از آخرین حربه به اولین‌هایش تبدیل شده تا هر کسی از هر جایی می‌رسد لگدی بزند به پیکر قدرتمند انقلاب.
ما از این آشوب‌گران نمی‌ترسیم و فقط دلمان برایشان می‌سوزد. با این حال از مسئولانمان انتظار داریم ریشه این فتنه‌ها را بخشکانند و به این غائله‌ها پایان دهند.
نظرات (۰)