جشنواره 36 با همه ماجراهایش گذشت. جشنواره‌ای که نشان داد هنوز هم دفاع و ایثار گنجایش حرف‌ها و کارهای فراوانی دارد. فیلم‌های شایسته‌ای مانند تنگه ابوقریب و به وقت شام مردم را امیدوار به ادامه راه سینمای مقاومت کردند. دارکوب و جشن دلتنگی با موضوعات اجتماعی خوب خود نوید سینمای دغدغه‌مند و مسئله‌محور دادند. پویانمایی فیلشاه ما را به خلق آثار دینی برای کودکان امیدوارتر کرد. حتی عرق سرد و جاده قدیم هم در ذهن ما پرسش‌هایی دربارۀ زنان و خانواده ساخت و ما را نیازمند پژوهش و دقت بیشتری کرد.
بیم‌های جشنواره هم بیماری‌های اجتماعی را بروز داد. لاتاری با ظاهر زیبای خود، راه حلی نامعقول و خطرناک ارائه کرد. مصادره مردم را خنداند، اما با قلقلک‌های جنسی و نفسانی نازیبای خود. چهارراه استانبول به جای ساختن مملکت پا به فرار گذاشت. مغزهای کوچک زنگ‌زده در اوج خشونت و توحش، بار دیگر از خشونت پنهان جامعۀ شهری پرده برداشت. بمب یک عاشقانه نیز در لفافه‌ای دلنشین سعی کرد شعار ضد جنگ بدهد.
سینمای ایران در جشنواره فجر نقشه کوچکی از جامعه ارائه داد که باید آن را جدی گرفت.
نظرات (۰)