ایران پیش از انقلاب، تنها بخش ناچیزی از تسلیحات خود را تولید کرده و درعوض یکی از بزرگ‌ترین وارد‌کنندگان اسلحه در منطقه بود که نه برای تأمین امنیت و تمامیت ارضی ایران، بلکه برای حفظ و تأمین منافع فرامرزی امریکایی‌ها در منطقه غرب آسیا و حتی آفریقا و... هزینه می‌شد. بعد از آغاز تهاجم عراق و تشدید تحریم‌های اقتصادی و نظامی، ایران چاره‌ای جز تکیه به صنایع نظامی خودی برای تعمیر و ساخت جنگ‌افزار نداشت. با پایان جنگ رفته‌رفته پیشرفت‌های بزرگی در این زمینه صورت پذیرفت، به طوری که در حال حاضر جمهوری اسلامی توان تولید انواع موشک، تانک، جنگنده، پهباد، رادار و دیگر تجهیزات نظامی را به صورت بومی فراهم کرده است. این خودکفایی نسبی حاصل روحیه خودباوری و قطع امید از دیگران است.
سرمایه‌گذاری در عرصه امنیت کشور که بدیهی‌ترین و ابتدایی‌ترین نیاز یک ملت است، علاوه بر رفع تهدیدهای دشمن، می‌تواند بخشی از بازار بین‌المللی اسلحه را نصیب کشور کند.
نظرات (۰)