گناه‌کاران بی‌یاور
بعضی‌ها خیال می‌کنند که حق حتما باید با همه وجود بیاید جلوی آن‌ها تا آن‌ها بپذیرند و از عذاب در امان بمانند! برای همین هم هر چه می‌گویی مواظب زبان و چشمان و حجاب و هزاران رفتار و افکار دیگرت باش، اصلا جدی نمی‌گیرد. بهانه هم که بحمدالله کم نیست!
ریشه فکری‌اش هم این است که خیال می‌کند در اقوام گذشته این طوری بوده؛ یعنی اول پیامبر آمده، بعد مردم حرف او را نپذیرفتند تا در نهایت عذاب شدند. مثل همین طوفان که قوم حضرت نوح را نابود کرد.
غافل از این که قضیه برعکس است. مثلا در همین داستان نوح (علیه‌السلام)، مردم آن قدر گناه کردند تا مسحتق عذاب شدند. اما خدا از سر رحمت پیامبرش را فرستاد تا بلکه به خود آیند:
إِنَّا أَرْسَلْنا نُوحاً إِلى قَوْمِهِ أَنْ أَنْذِرْ قَوْمَکَ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَأْتِیَهُمْ عَذابٌ أَلیمٌ
ما نوح را به سوی قومش فرستادیم و گفتیم: «قوم خود را انذار کن پیش از آنکه عذاب دردناک به سراغشان آید!» (نوح، 1)
اما وقتی دیگر کسی نیامد، عذاب شدند. به خاطر چی؟ به خاطر خطاهایشان! و شاید به همین دلیل خداوند نفرین نوح (علیه‌السلام) را بعد از این که قومش گرفتار عذاب شدند، بیان می‌فرماید:
مِمَّا خَطیئاتِهِمْ أُغْرِقُوا فَأُدْخِلُوا ناراً فَلَمْ یَجِدُوا لَهُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَنْصاراً (25)
وَ قالَ نُوحٌ رَبِّ لا تَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْکافِرینَ دَیَّاراً (26)
سرانجام آنان به سبب گناهانشان در طوفان آب فرو برده شدند و بی‌درنگ به آتشی سوزان درآورده شدند، و جز خدا یاورانی برای خود نیافتند که آنان را از عذاب برهانند. (25) و نوح گفت: پروردگارا، احدی از کافران را بر روی زمین باقی مگذار. (نوح، 25 و 26)
حالا باز هم می‌توان گناه کرد به بهانه این که فرصت هست و هنوز عذاب نیامده است؟
دریافت
نظرات (۰)