آن‌قدر حساب و کتاب قیامت سخت است که فرموده‌اند: «فی حَلالِها حِسابٌ، وَ فی حَرامِها عِقابٌ»[1]، یعنی حتی حساب‌رسی به حلال‌های دنیا هم طاقت‌فرساست و هر کس بهره‌اش از همین حلال‌ها کم‌تر باشد و بیشتر به اخرویات برسد، وضعش در قیامت بهتر است.
با این حال، انگار در این حلال‌ها جایزه‌ای است و آن هم بی‌حساب بودن بعضی حلال‌هاست:
ثَلاثَةُ أشْیاءَ لا یُحاسَبُ عَلَیهِنَّ المُؤمِنُ:
طَعامٌ یأکُلُهُ، و ثَوبٌ یَلْبَسُهُ، و زَوجَةٌ صالِحَةٌ تُعاوِنُهُ و یُحْصِنُ بها فَرْجَهُ[2]
امام صادق (علیه‌السلام): سه چیز است که بنده مؤمن درباره آن‌ها بازخواست نمى‌شود: غذایى که مى‌خورد، لباسى که مى‌پوشد و همسر پاکى که او را مددکار است و با وجود او، از آلوده شدن به گناه محفوظ مى‌ماند.
این بی‌حساب بودن، به معنی این نیست که بتوانیم آن نعمت‌ها را اسراف یا ضایع کنیم، بلکه نعمت ویژه خداست که باید قدرش را ویژه بدانیم.
[1] نهج‌البلاغه، خطبه 82: چیزهای دنیا اگر حلال باشد، حساب و بررسی می‌شود و اگر از حرام به دست آید، عذاب و عقاب دارد.
[2] وسائل‌الشیعه، ج 20، ص 38
نظرات (۰)