تقدیم به پیامبر وحدت‏ آفرین

برخی دوست دارند همیشه بر طبل تفرقه بکوبند و برخی دیگر نسبت به وحدت یا تفرقه بی‏تفاوت‌اند. گروه سومی هم که اهل وحدت‏ اند، یا آن را سیاسی و ظاهرسازی می‏دانند، یا بی‏خیال عقایدند و می‏خواهند دین جدیدی برای خود بسازند. تنها یک گروه‏ به درستی وحدت را فهمیده‏اند و می‏دانند به قول آیت ‏الله سیستانی، برادران اهل سنت «جان‏های ما» هستند.

اما رمز این وحدت واقعی در چیست؟ در مشترکات ما. در فهم درست ما از خدا و قرآن و قبله و پیامبر که متأسفانه معمولاً در حد شعار باقی می‏ماند. ما اگر قرآن و پیامبرمان را درست بشناسیم و بشناسانیم، خیلی راحت‏تر می‏توانیم از امامت سخن بگوییم. پس این پیامبر را بشناسید و بزرگش دارید:

إِنَّا أَرْسَلْنَاکَ شَاهِدًا وَمُبَشِّرًا وَنَذِیرًا؛ لِتُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَتُعَزِّرُوهُ وَتُوَقِّرُوهُ وَتُسَبِّحُوهُ بُکْرَةً وَأَصِیلًا[1]

[اى پیامبر] ما تو را گواه و بشارتگر و هشداردهنده‏اى فرستادیم؛ تا [شما مؤمنان] به خدا و فرستاده‏اش ایمان آورید و او را یارى کنید و ارجش نهید و بامدادان و شامگاهان به پاکى بستایید.