پیغمبر اسلام - صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم - همان‌طوری که برای مؤمنین رحمت و دلسوز بود، برای کفار هم بود. دلسوز بود برای کفار؛ یعنی متأثر می‌شد که این کفار به کفر خودشان باقی باشند و منتهی به آتش جهنم بشوند. برای آن‌ها دلسوزی می‌کرد. دعوتش برای این بود که نجات بدهد این اشخاص کافر را، آن اشخاص عاصی را. خدای تبارک‌وتعالی خطاب می‌فرماید که «مثل‌اینکه می‌خواهی خودت را بکشی برای این‌ها که این‌ها ایمان نیاورده‌اند!»
...نورِ هدایت بود. همان‌طوری که با مؤمنین سر صلح و صفا داشت، با دیگران هم داشت؛ مگر آن‌هایی که یک غده سرطانی بودند که باید کنده بشوند؛ از جامعه باید کنار بروند.
(صحیفه امام، ج 8، ص 379 و 380)
نظرات (۰)