خانواده مقاومتی (14)- زنِ آغازگر آشتی‌ها

در دادگاه خانواده زن و مرد با هم دعوا می‌کنند و هر دو می‌گویند: «همسرم به من محبت نمی‌کند.» بعد که دقیق می‌شوی، می‌بینی هر دو دوست دارند به هم محبت کنند اما هر یک منتظر است تا دیگری ابتدا کند. وقتی ناراحتی هم پیش می‌آید، هر دو منتظر عذرخواهی نفر مقابل‌اند. انگار نمی‌دانند که در همه این‌ها وظیفه اصلی به دوش زن است:

خَیْرُ نِسَائِکُمُ الْخَمْسُ... الْهَیِّنَةُ اللَّیِّنَةُ الْمُؤَاتِیَةُ الَّتِی إِذَا غَضِبَ زَوْجُهَا لَمْ تَکْتَحِلْ بِغُمْضٍ حَتَّى یَرْضَى وَ إِذَا غَابَ عَنْهَا زَوْجُهَا حَفِظَتْهُ فِی غَیْبَتِهِ فَتِلْکَ عَامِلٌ مِنْ عُمَّالِ اللَّهِ وَ عَامِلُ اللَّهِ لَا یَخِیب[1]

امیرالمؤمنین (علیه‌السلام): بهترین زنان شما پنج گروه‌اند:... ساده و بى‌‌آلایش، دل‌رحم و خوش‌خو، هم‌دل و همراه، زنى که چون شوهرش به خشم آید تا او را خشنود نسازد خواب به چشمش نیاید، و زنى که در نبود شوهرش از او محافظت کند؛ چنین زنى کارگزارى از کارگزاران خداوند است و کارگزار خدا هرگز ناکام نمی‌شود.

این نشانه قدرت زن است که کلید حفظ خانواده را در دست او داده‌اند.