وقتی به قوه قضائیه انتقاد می‌کنیم، در واقع داریم قضاوت می‌کنیم که این قوه فلان ایرادها را دارد. پس خودمان هم در موضع قضاوت هستیم و شاید خیلی از ایرادهایی که می‌گیریم، به خودمان هم برگردد.
از حقوق‌ها و زمین‌های نجومی گرفته تا جاسوسی فلان شخصیت سیاسی، کاری است که قضاوتش با اصحاب رسانه‌ها یا هوچی‌گرهای داخلی و خارجی حل نمی‌شود. قضاوت می‌خواهد که شأن ولی فقیه یا مجتهدی است که از سوی او مشخص می‌شود.
اما اولین شرط قضاوت چیست؟ آگاهی همه‌جانبه به آن مسئله که یکی‌اش شنیدن حرف دو طرف است. نمی‌شود که یکی بگوید فلان اتفاق افتاده و دیگری انکار کند؛ آن وقت ما به حرف آن کس که دوست داریم، عمل کنیم و آبروی دیگری را ببریم! یادمان نرفته روایت امیرالمؤمنین را که فرمود: بین حق و باطل تنها چهار انگشت فاصله است![1]
چقدر از بی‌عدالتی‌هایی که فریادش را می‌زنیم، شنیده‌هایی است که به یقین نرسیده است؟
نظرات (۰)