ما وقتی احساس خطری جدی می‌کنیم، به چیزی پناه می‌بریم. کیفیت پناهگاهمان هم بستگی به خطر پیش رویمان دارد. برای مثال برای درامان ماندن از خیس‌شدن باران به رفتن زیر سایه‌بانی بسنده می‌کنیم نه اینکه به پناهگاه هسته‌ای برویم! پس حتماً وقتی از شر چیزی به خدا پناه می‌بریم، خطر بزرگی در کار است.
اَللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِکَ مِنْ نَفْسٍ لاَ تَشْبَعُ وَ مِنْ قَلْبٍ لاَ یَخْشَعُ
خدایا پناه به تو مى برم از نفسى که از دنیا سیرى ندارد و از قلبى که خاشع نباشد
وَ مِنْ عِلْمٍ لاَ یَنْفَعُ وَ مِنْ صَلاَةٍ لاَ تُرْفَعُ وَ مِنْ دُعَاءٍ لاَ یُسْمَعُ
و از علمى که نفع نبخشد و از نمازى که بالا نرود و از دعایى که به اجابت نرسد.
خطرها را جدی بگیریم...
تعقیب نماز عصر، مفاتیح‌الجنان
نظرات (۰)