سینمای ما خانواده نمی‌خواهد

آمارها نشان می‌دهد که درصد بالایی از فیلم‌های ایرانی با موضوع خانواده است. این خانواده‌ها در هر دوره یک ویژگی داشتند. مثلاً در دهه هفتاد خانواده بود و ازدواج. یعنی انواع و اقسام تشکیل خانواده را در دهه هفتاد و تا مقداری هشتاد، تجربه کردیم. اما پس از آن خانواده‌های سینما به سمت متلاشی شدن رفت و هم آمار طلاق بالا گرفت و هم درون‌مایه‌های خیانت و روابط مثلثی رشد کرد.

طبیعتاً سینما از جامعه تأثیر می‌پذیرد و بر جامعه تأثیر می‌گذارد، اما سینمای ما این کار را نمی‌کند، یعنی این‌طور نیست که مثلاً سینمای ایران از جامعه مشکلات خانواده را بگیرد و به آن راه‌کار دهد؛ بلکه سینما به عکس، به جامعه مشکلات خانواده را بزرگ و بزرگ‌تر می‌کند و بی‌هیچ راه حلی از آن می‌گذرد. شاید بتوان گفت سینمای ایران به جای تأثیرگذاری و تأثیرپذیری، از مسائل جامعه سوءاستفاده می‌کند و با تشدید آن از مخاطب سواری می‌گیرد تا خودش را به گیشه برساند.

به نظر می‌رسد که رسالت سینما اگرچه تبیین شده، هنوز به درستی باور نشده است.