عالمان جهنمی!

علم وقتی علم است که انسان را به بهشت برساند. وگرنه آن علمی که آدم را جهنمی می‌کند و جز تکبر و خودخواهی باری ندارد، مفت نمی‌ارزد. برای همین عالمانی که به بهانه علم در مقابل دین می‌ایستند و مقلدانی که به این‌گونه عالمان پناه می‌برند، فقط خود را بدبخت می‌کنند. این درست کاری است که مردم زمان رسول الله می‌کردند:

وَ مِنْهُمْ مَنْ یَسْتَمِعُ إِلَیْکَ حَتَّى إِذا خَرَجُوا مِنْ عِنْدِکَ قالُوا لِلَّذینَ أُوتُوا الْعِلْمَ ما ذا قالَ آنِفاً

أُولئِکَ الَّذینَ طَبَعَ اللَّهُ عَلى‏ قُلُوبِهِمْ وَ اتَّبَعُوا أَهْواءَهُمْ[1]

از آن‌ها گروهی هستند که به سخن تو گوش می‌کنند اما وقتی که از نزد تو خارج می‌شوند، به آن‌ها که علمی به ایشان داده شده می‌گویند: «الآن چه گفت؟» آن‌ها همان کسانی هستند که خدا بر قلب‌هایشان مهر زده و از هوای نفس خود پیروی می‌کنند.