انتقاد هنرمندان به حوزویان عموماً این است که هنر با منبر فرق دارد و مخاطب حوصله توصیه ندارد. هنرمند می‌خواهد با توصیف خوبی‌ها و بدی‌ها با مخاطب خود حرف بزند.
نقد خوب و جذابی است؛ هر چند که تاریخ ایران و اسلام نشان داده که منبر یکی از مهم‌ترین رسانه‌های هنری ما بوده است! با این حال باید یک بار سینمای ایران را با همین نگاه بررسی کرد.
اولاً خیلی جاها می‌بینیم که سینمای ایران هم توصیه می‌کند و اتفاقاً توصیه‌هایش خیلی جذاب است. فقط مشکل اینجاست که توصیه‌ها به خوبی کردن و بدی نکردن نیست، گاهی برعکس می‌شود!
ثانیاً چرا عموماً توصیف‌ها از خوبی شروع می‌شود و به بدی می‌انجامد؟ مثلاً چرا بیشتر اوقات با خانواده شروع می‌کنند و با طلاق یا روابط نامشروع تمام می‌شود؟ آیا نمی‌شود که از بدی شروع کرد و به خوبی رسید؟ یا از خوبی شروع کرد و بعد از گذر از بدی دوباره به خوبی رسید؟
نکند خوبی و بدی در نگاه مردم و هنرمندان فرق می‌کند؟
نظرات (۰)