هر بار که زمین بخوریم، کلی عقب می‌مانیم و هر بار که از بلند شدنمان مأیوس شویم، عقب‌تر.
اصلاً شاید فلسفه نماز برای همین است که کم نیاوریم بلکه یک‌چیزی هم زیاد بیاوریم! یادمان نرود که نماز همان نهر آبی است که هرروز مؤمن 17 رکعت در آن شست‌وشو می‌کند و هر رکعت پاک‌تر از رکعت قبلی... یعنی شاید یکی از فلسفه‌های نماز این باشد که، خُب از نو!
تازه این‌ها نمازهای واجب است! هر بار هم گناه ما را زمین زد باید از فرصت استفاده کنیم و با یک جهش خودمان را به مسجد برسانیم و دو رکعت ناقابل اما با توجه، نوش‌جان کنیم که این شکست‌ها خودش مقدمه صعود است؛ صعود تا اوج.
نظرات (۰)