پیامبر گریه می‌کرد، چرا که امیرالمؤمنین و حضرت زهرا و امام حسن و امام حسین (علیهم‌السلام) را دیده بود و برای هر یک مفصل اشک می‌ریخت. اصحاب علت را جویا شدند و پیامبر دلیل گریه‌هایش برای هر یک را توضیح می‌داد. اما قبل از آن در مورد جایگاه امام حسن (علیه‌السلام) سخن فرمود:
أما الحسن فإنه ابنی و ولدی و بضعة منی و قرة عینی و ضیاء قلبی و ثمرة فؤادی و هو سید شباب أهل الجنة و حجة الله على الأمة أمره أمری و قوله قولی من تبعه فإنه منی و من عصاه فلیس منی[1]
اما حسن، پس او پسرم و فرزندم و پاره تنم و نور چشمم و چراغ قلبم و میوه دلم است. و او سرور جوانان اهل بهشت و حجت خدا بر امت است. فرمان او، فرمان من و سخن او سخن من است. هر کس از او تبعیت کند، از من است و هر کس او را نافرمانی کند، پس از من نیست.
انگار امامت چسبیده است به تبعیت. نمی‌شود یکی باشد و دیگری نباشد!
نظرات (۰)