حد و اندازه بعضی چیزها را نمی‌توان بیان کرد. برای همین بزرگان خیلی سربسته و با عباراتی مبهم از آن‌ها حرف می‌زنند. مثلاً در مورد نماز شب و عبادت سحر، علامه حسن‌زاده می‌فرماید: الهی! آن که سحر ندارد، از خود خبر ندارد. حتی خود قرآن هم در مورد نماز شب، آن را با پاداش مخفی و فراتر از تصور آدمی معرفی می‌کند
از بین همه این پاداش‌ها، شاید هیچ چیز بهتر از آن نباشد که آدمی با نماز شب اهل‌بیتی شود و از آن طرف، با نخواندن نماز شب- و لو با یک رکعت نماز وتر- خودش را از اهل‌بیت دور کند:
لیس منی و لا من شیعتی من ضیع الوتر أو مطل برکعتی الفجر[1]
امیرالمومنین (علیه‌السلام): از ما و شیعیان ما نیست کسی که نماز وتر را ضایع کند یا در دو رکعت فجر سهل‌انگاری کند.
چه بد شب‌نشینی‌هایی است؛ آن شب‌هایی که تا دیروقت بیداریم و سحر را از دست می‌دهیم...
نظرات (۰)