رقیب اول ماهواره‌ها بودند و هستند که قدمتشان چندین سال است. این‌ها معمولاً آن‌قدر تند و سیاسی هستند که حامی رسمی داخلی ندارند. فیلم‌های ضد اخلاقی‌شان هم مرزها را مشخص کرده و حتی طرف‌داران‌شان می‌دانند که با چه کسانی طرف هستند.
رقیب دوم رسانه‌های حزبی هستند که در داخل قلم می‌زنند و به ظاهر طرفدار حکومت‌اند، اما تا می‌توانند به رسانه‌های مربوط به حکومت ضربه می‌زنند، فقط به این خاطر که مربوط به حکومت‌اند! این‌ها همه دردشان زور سیاسی است و فقط می‌خواهند که سهمی از حکومت داشته باشند.
رقیب سوم رسانه‌های مجازی یا همان شبکه‌های اجتماعی‌اند که قبل‌تر در قالب سایت‌ها تلاش می‌کردند و حالا در تلگرام و اینستاگرام بازی می‌کنند. این‌ها اگرچه اعتبار رسانه‌های حکومتی را کم نمی‌کنند، از قدرت آن‌ها می‌کاهند.
اگر رسانه ملی به جای مقابله به سبک‌های قدیمی، آن رسانه‌ها را به خوبی بازنمایی کند، غول آهن‌خواری می‌شود که هر تیر و ترقه‌ای را برای بزرگ‌تر شدنش می‌بلعد. جمهوری اسلامی می‌تواند ابرقدرت بماند، اگر به تکالیف خود درست و به موقع عمل کند.
نظرات (۰)