دولت تفنگ‌دار، دولت بی‌تفنگ

این دوگانه‌ای است که دولتی‌ها خیلی به آن علاقه دارند تا بگویند اختیارات‌شان کم است و در مقابل سپاه اختیارات بسیار دارد. این‌گونه، هم ناکارآمدی‌های خودشان توجیه می‌شود و هم اعتراض‌ها به سوی سپاه می‌رود به جای دولت!

عجیب‌تر اینکه افتخارات سپاه را به نام خود ثبت می‌کنند که اگر ما نبودیم، چنین و چنان می‌شد. یادشان رفته که تا چندی پیش که صدای ترقه‌بازی‌ها پیش گوش‌شان شنیده نشده بود، چطور از «آینده بی‌موشک» سخن می‌گفتند تا قوای نظامی کشور را تضعیف کنند! تازه بعد از این همه دوگانه‌سازی‌ها، وقتی از طرف مردم مورد اعتراض واقع می‌شوند- که البته باید اعتراض در قاعده احترام باشد- آن مردم را اقلیت می‌نامند و دم از وحدت می‌زنند، انگار نه انگار که خود بر طبل تفرقه کوبیده‌اند.

اما اشکال ندارد. سپاه، پاسدار انقلاب است. پس نه گزندهای دولتی‌ها مسیرش را منحرف می‌کند و نه قلم‌های روشن‌فکران می‌تواند از قدرت نظامی‌اش بکاهد. سپاه با خدا معامله می‌کند و آبرویش را هم از خدا می‌گیرد،‌ نه از کس دیگر.