در جامعه دینی ما دولت‌ها چاره‌ای ندارند جز اینکه برای کارهایشان توجیهات دینی بیاورند. البته کسی آن‌ها را مجبور نکرده ولی انگار برای مشروعیت بخشیدن به کارهای سلیقه‌ای‌شان، راهی ندارند به جز مستند کردن به دین.
مثل وقتی که برای تبدیل ادبیات مقاومت به سازش از صلح امام حسن (علیه‌السلام) مایه گذاشتند بی‌آن که توجه کنند به نامرد بودنِ مردم زمان امام حسن و مردانگیِ مردانِ انقلاب. یا وقتی که برای توجیه مذاکره با دشمن از صحبت امام حسین (علیه‌السلام) با عمر سعد گفتند بی‌آن که بگویند آنجا فضا، فضای اتمام حجت بود از موضع قوت، نه بده‌بستان از موضع ضعف. و حالا که رأی‌شان بالا رفته، اساس مشروعیت حکومت امیرالمؤمنین را رأی مردم دانستند تا قد علم کنند جلوی نظام ولایی و رهبریِ مقبول و مشروع آن!
دیگر باید آماده بود که یکی یکی احکام اسلام را تعطیل کنند به بهانه‌هایی که راهش را خوب یاد گرفته‌اند. مگر اینکه مراجع دینی در دفاع از دین کاری کنند یا اینکه افسرانِ آتش به اختیار نگذارند چنین شود.
نظرات (۰)