وقتی رهبری در نقد نهادهای مسئول، افسران جنگ نرم را آتش به اختیار دانستند، غرغروهای به ظاهر تحلیل‌گر برآشفتند که این چه طرز صحبت کردن است و هیچ رهبری زیرمجموعه خود را این‌گونه زیر سؤال نمی‌برد.
اولاً «آتش به اختیار» زمانی به کار می‌رود که وضعیت جنگی وخیم است و دشمن خیلی نزدیک شده؛ ثانیاً فرمانده از زیردستان خود- یا لااقل بخشی از آن‌ها- ناامید شده و امیدش به رده‌های پایین‌تر است؛ و ثالثاً اعتمادش به نیروهای رده پایین‌تر که افسر می‌داندشان خیلی بیشتر از بقیه است.
این‌ها حقیقت است. چه غرغروها دوست داشته باشند یا نه. در چنین شرایطی اگر آتش به اختیار افسران خودی نباشد، در اختیار افسران غیر خودی می‌ماند. پس اگر مسئولان خوش‌شان نمی‌آید، بهتر است که دشمن‌شناسی‌شان را افزایش دهند و اعتماد بیشتری از امام و امت جلب کنند.
نظرات (۰)