ماه رمضان که آمده، بهانه پیدا کرده تا روزها کمتر کار کند! دیرتر به محل کار برود و زودتر برگردد. کیفیت کارش هم تنزل پیدا کرده و بیشتر مشغول چرت زدن و خمیازه کشیدن است تا تلاش کردن و کسب روزی. شب‌هایش هم به دیدن سریال‌های آبکی و کارهای الکی می‌گذرد. اگر بخواهی تذکری هم به او بدهی، سریع می‌گوید خواب روزه‌دار «ال» است و نفس کشیدنش «بل»!
اما ماه مبارک رمضان اتفاقاً، ماه مبارزه با نفس و کار جهادی است. قرار بود با سختی دادن به خود و فاصله گرفتن از دنیا، به خدا نزدیک‌تر شویم، نه آن‌که از هوس خوردن و آشامیدن‌مان بکاهیم و به هوس‌های دیگرمان بیفزاییم! آیا آن خدایی که روزه را واجب کرده، کم‌کاری را به بهانه روزه می‌پذیرد؟
در این برهه حساس که کشور نیازمند «کار» و «تولید» است، هرگز نباید به بهانه دین‌داری «تنبلی» و «کم‌کاری» کرد.
نظرات (۰)