تاریکی محض آدم را زمین‌گیر می‌کند. تاریکی‌ای که نتوانی دو قدم جلوتر را ببینی! اصلاً نمی‌دانی باید جلو بروی تا به در خروجی برسی یا عقب؛ شاید خروجی دست چپ شما باشد، نمی‌دانم شاید هم قسمت راست شما...
اگر در این تاریکی‌های دنیا نوری نباشد، واقعاً نمی‌توانیم راه را تشخیص دهیم. یک روز با کسی رفیق هستیم، روز دیگر از او متنفریم! یک روز به دری می‌زنیم، روز دیگر...
خب چرا از نعمتی که خدا داده استفاده نمی‌کنیم؟! قرآن همان نور است؛ راه را در این بی‌راهه تاریک دنیا نشان می‌د‌هد و البته خیلی هم شیرین!
چه خوب می‌شود که امام جماعت‌های مساجد به بقیه هم این شیرینی‌ها را هم نشان دهد و بچشاند. گاهی باید شیرینی‌ها را آرام‌آرام به بقیه چشاند...
نظرات (۰)