همین‌که سمت گناهی می‌رویم یعنی محبتمان به گناه بیشتر از محبتمان به خدایمان شده است. اصلاً اگر قلبمان از محبت خدا پر بود که دیگر دنبال گناهی که خدا از آن نهی کرده نمی‌رفتیم. پس معلوم می‌شود مشکل در همین قلب مریضمان است که خدا هنوز صاحب‌خانه آن نشده است. باید از خدا بخواهیم که قلبمان را خودش با محبتش بیدار کند تا دیگر نه‌فقط گناه، بلکه فکر گناه کردن را هم نکنیم...
إِلَهِی لَمْ یَکُنْ لِی حَوْلٌ فَأَنْتَقِلَ بِهِ عَنْ مَعْصِیَتِکَ إِلا فِی وَقْتٍ أَیْقَظْتَنِی لِمَحَبَّتِکَ
خدایا برایم نیرویى نیست که خود را به‌وسیله آن از عرصه نافرمانی‌ات بیرون برم، مگر آنگاه‌که به محبتت بیدارم سازى...
قسمتی از مناجات شعبانیه، مفاتیح‌الجنان
نظرات (۰)