معاویه یک سلطان بود در آن‌وقت؛ حضرت امام حسن (علیه‌السلام) بر خلافش قیام کرد در صورتی که آن وقت همه هم با آن مردک بیعت کرده بودند و سلطانش حساب می‌کردند. حضرت امام حسن قیام کرد تا آن وقتی که می‌توانست. وقتی که یک دسته علاف نگذاشتند که کار را انجام بدهد، با آن شرایط صلح کرد که مفتضح کرد معاویه را. آن‌قدری که حضرت امام حسن معاویه را مفتضح کرد به همان‌قدر بود که سید الشهداء یزید را مفتضح کرد.
(صحیفه امام، ج 2، ص 371)
نظرات (۰)