ما و قرآن (12)- معجزه جاودان

معجزه اگر بخواهد جاودان باشد، نباید محدود به زمان و مکان شود و این فقط وقتی اتفاق می‌افتد که انسان‌ها و جامعه انسانی هم با تفاوت‌های مکانی و زمانی‌شان حداقل در یک چیز مشترک باشند وگرنه هر چیزی محدود به شرایط خاص خودش می‌شود و دیگر به درد نمی‌خورد.

حالا آیا آن چیز مشترک وجود دارد؟ بله: فطرت! همان چیزی که خدا همگان را بر اساس آن آفرید: «فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتی‏ فَطَرَ النَّاسَ عَلَیها».[1] پس اگر معجزه خدا مطابق فطرت جاودانه انسان باشد، همیشه معجزه خواهد بود.

قُلْ أَیُّ شَیْ‏ءٍ أَکْبَرُ شَهادَةً قُلِ اللَّهُ شَهیدٌ بَیْنی‏ وَ بَیْنَکُمْ وَ أُوحِیَ إِلَیَّ هذَا الْقُرْآنُ لِأُنْذِرَکُمْ بِهِ وَ مَنْ بَلَغَ[2]

بگو: «گواهی چه کسی از همه برتر است؟» بگو: «خدا میان من و شما گواه است. و این قرآن به من وحی شده تا به وسیله آن، شما و هر کس را [که این پیام به او] برسد، هشدار دهم.

داستان‌های زیادی هست از کسانی که تا قرآن را شنیدند، فطرتاً آن را پذیرفتند. کافی است فطرتمان را نپوشانده باشیم.