تدبر به معنی تفکر و تعمق نیست. این غلط مشهور را یکبار برای همیشه اصلاح کنیم. «تدبّر» را باید با «تدبیر» معنی کنیم همان‌طور که «تعلّم» را با «تعلیم» می‌فهمیم. معلم درس را «تعلیم» می‌دهد و دانش‌آموز «تعلّم» می‌کند؛ یعنی یاد می‌گیرد. خدا هم قرآن را «تدبیر» می‌کند؛ یعنی مرتب و منسجم پشت سر هم می‌چیند و ما «تدبّر» می‌کنیم؛ یعنی این تدبیر را منسجم و مرتب دریافت می‌کنیم.
اما آیا ما واقعاً این کار را می‌کنیم؟ نه! برای همین خدا ما را عتاب می‌کند که چرا این کار را نمی‌کنیم:
أَ فَلا یَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ وَ لَوْ کانَ مِنْ عِنْدِ غَیْرِ اللَّهِ لَوَجَدُوا فیهِ اخْتِلافاً کَثیراً
پس آیا در قرآن تدبر نمى‌کنند (تا به هماهنگى آیات آن پى ببرند و دریابند که آن از جانب خدا نازل شده؟)
اگر قرآن از جانب غیر خدا بود، قطعاً در آن ناسازگارى و ناهماهنگى بسیارى مى‌یافتند.
عجیب نیست که خدا بزرگ‌ترین معجزه‌اش را بر ما نازل کرده و ما بی‌تفاوت و بی‌تدبر از کنارش عبور می‌کنیم؟
نظرات (۰)