کودکش کار خطایی کرده، حالا می‌خواهد او را تنبیه کند. تربیتی‌ترین رفتاری که به ذهنش می‌رسد، این است که او را مجبور کند تا کاری از کارهای خانه را انجام دهد. کودک بی‌نوا هم پس از چند بار استنکاف با اکراه کار را انجام می‌دهد. آن‌وقت زمانی که کودکش کار را به اتمام رساند، برای جبران، از آن طرف پشت بام می‌افتد و به عنوان جایزه می‌گوید: «حالا که بچه خوبی بودی، می‌توانی بروی و تلویزیون تماشا کنی!»
این حال و روز بسیاری از خانواده‌های کشور ماست. آن‌ها به دلیل گرفتاری در یک نظام تربیتی غلط، ناخودآگاه «کار» را به عنوان یک ضدارزش و «تنبلی» را به عنوان یک ارزش در ذهن کودکان‌شان حک می‌کنند. همین کودکان‌اند که در بزرگسالی با شنیدن خبر تعطیلی مدارس یا ادارات در پوست خود نمی‌گنجند. چرا که فرصتی پیدا کرده‌اند برای تنبلی و خوش‌گذرانی بیشتر. فرهنگ کار در چنین جامعه‌ای قطعاً ضعیف خواهد بود.
نظرات (۰)